Hz. İbrahim (A.S) VI

                                                              Hz. İbrahim (A.S) 

Ancak, hakkında mağfiret dilemeyi sürdürdüğü babasının inatçı bir Allah düşmanı olduğunu ve bu tutumunu değiştirmeyeceğini anlayınca babası ile ilişkilerini sona erdirdiğini açıkladı.

9/TEVBE-114: Ve mâ kânestigfâru ibrâhîme li ebîhi illâ an mev’ıdetin vaadehâ iyyâh(iyyâhu), fe lemmâ tebeyyene lehû ennehuaduvvun lillâhi teberre’e minh(minhu), inne ibrâhîme le evvâhun halîm(halîmun).

Ve İbrâhîm'in babası için mağfiret dilemesi olamaz (olmaz). Yalnız ona vaadettiği vaad hariç. Fakat onun (babasının), Allah'ın düşmanı olduğu, ona belli olduğu (beyan edildiği) zaman, ondan uzaklaştı. İbrâhîm muhakkak ki evvah (yüreği çok sızlayan)tır, halîm (çok merhametli)dir.

            Hz. İbrahim, önceki pek çok kavmin peygamberlerini yalanlamaları yüzünden felaketlere çarptırıldıklarını haber veriyor, başlarına aynı şeylerin gelmesini istemiyorlarsa putları bırakarak sadece Allah’a iman ve ibadet etmelerini ve Allah’tan başka yardımcılarının olmadığını artık görmelerini tavsiye ediyordu.

29/ANKEBÛT-16: Ve ibrâhîme iz kâle li kavmihî’budûllâhe vettekûh(vettekûhu), zâlikum hayrun lekum in kuntum ta’lemûn(ta’lemûne).

Ve İbrâhîm (A.S), kavmine: "Allah'a kul olun ve O'na karşı takva sahibi olun. Eğer siz biliyorsanız, bu sizin için daha hayırlıdır." demişti.

29/ANKEBÛT-17: İnnemâ ta’budûne min dûnillâhi evsânen ve tahlukûne ifkâ(ifken), innellezîne ta’budûne min dûnillâhi lâ yemlikûne lekum rızkân, febtegû indallâhir rızka va’budûhu veşkurû leh(lehu), ileyhi turceûn(turceûne).

Fakat siz, Allah'tan başka putlara tapıyorsunuz ve yalan uyduruyorsunuz. Muhakkak ki sizin, Allah'tan başka taptıklarınız, size rızık vermeye malik değillerdir. Öyleyse rızkı, Allah'ın katından isteyin ve O'na kul olun ve O'na şükredin. O'na döndürüleceksiniz.

29/ANKEBÛT-18: Ve in tukezzibû fe kad kezzebe umemun min kablikum, ve mâ aler resûli illel belâgul mubîn(mubînu).

Ve eğer tekzip ederseniz (yalanlarsanız), sizden önceki ümmetler de tekzip etmiştiler. Resûllerin üzerine apaçık tebliğden başka bir (sorumluluk) yoktur.

            Tarihin hiçbir döneminde, müminlerle kâfirler arasında bir dostluk olmamıştır. Müminler, her devirde, davetten yüz çevirerek kendilerine düşman kesilen ve daveti engellemek için bütün güçlerini sarf eden küfür ehlinden uzak olduklarını açıklama gereğini duymuşlardır. Peygamberlerin tebliğ görevlerini sabırla devam ettirmeleri, buna karşılık müşriklerin bu daveti engelleme teşebbüsleri şeklinde seyreden iman-küfür mücadelesi, müminlerle kâfirler arasındaki ilişkiyi tamamen koparmıştır. Zira bu iki grubun her birinin yönelişi ve hayat gayesi farklıdır, bu fark dostluğu imkânsız kılar. Bu gerçek, KÂFİRÛN sûresinde şöyle dile getirilmiştir;

109/KÂFİRÛN-1: Kul yâ eyyuhel kâfirûn(kâfirûne).
De ki: "Ey kâfirler!"

109/KÂFİRÛN-2: Lâ a’budu mâ ta’budûn(ta’budûne).
Ben sizin taptığınız (kul olduğunuz) şeylere tapmam (kul olmam).

109/KÂFİRÛN-3: Ve lâ entum âbidûne mâ a’bud(a’budu).
Ve siz, benim kul olduğuma (Allah’a) kul olacak değilsiniz.

109/KÂFİRÛN-4: Ve lâ ene âbidun mâ abedtum.
Ve ben de sizin taptığınız şeylere (kul olacak) tapacak değilim.

109/KÂFİRÛN-5: Ve lâ entum âbidûne mâ a’bud(a’budu).
Ve siz benim kul olduğum (Allah’a) kul olacak değilsiniz.

109/KÂFİRÛN-6: Lekum dînukum ve liye dîn(dîni).
Sizin dîniniz sizin ve benim dînim benim.

Bununla ilgili MUMTEHİNE-4 ve ZUHRÛF-26, 27, 28’i okuyalım inşallah;

60/MUMTEHİNE-4: Kad kânet lekum usvetun hasenetun fî ibrâhîme vellezîne meah(meahu), iz kâlû li kavmihim innâ bureâu minkum ve mimmâ ta’budûne min dûnillâhi kefernâ bikum, ve bedee beynenâ ve beynekumul adâvetu vel bagdâu ebeden hattâ tû’minû billâhi vahdehû, illâ kavle ibrâhîme li ebîhi le estagfirenne leke ve mâ emliku leke minallâhi min şey’İn, rabbenâ aleyke tevekkelnâ ve ileyke enebnâ ve ileykel masîr(masîru).
Hz. İbrâhîm ve onunla beraber olanlar sizin için güzel bir örnek olmuştur. Onlar kavimlerine şöyle demişlerdi: “Muhakkak ki biz, sizden ve sizin Allah’tan başka taptığınız şeylerden uzağız, sizi inkâr ediyoruz. Ve siz, Allah’ın tek oluşuna inanıncaya kadar, sizinle bizim aramızda ebediyyen düşmanlık ve öfke başladı.” Hz. İbrâhîm’in, babasına: “Senin için mutlaka istiğfar edeceğim (mağfiret dileyeceğim). (Ancak) Allah’tan sana gelecek bir şeyi önlemeye malik değilim, sözü (demesi) hariç. Rabbimiz, biz Sana tevekkül ettik. Ve Sana yöneldik. Ve masîr (varış, dönüş, ulaşma), Sana’dır.”

43/ZUHRÛF-26: Ve iz kâle ibrâhîmu li ebîhi ve kavmihî innenî berâun mimmâ ta’budûn(ta’budûne).

Ve Hz. İbrâhîm, babasına ve kavmine: “Muhakkak ki ben, sizin taptığınız şeylerden uzağım.” demişti.

43/ZUHRÛF-27: İllellezî fataranî fe innehu se yehdîn(yehdîne).

Ancak beni yaratan hariç. Çünkü muhakkak ki O, beni hidayete erdirecektir.

43/ZUHRÛF-28: Ve cealehâ kelimeten bâkıyeten fî akıbihî leallehum yerciûn(yerciûne).

Ve onu, zürriyeti içinde bâki (kalıcı) bir kelime kıldı. Umulur ki böylece onlar (putlardan) dönerler.