Hz. Âdem (A.S)

                                        Hz. Âdem (A.S)

            Kur’an-ı Kerim’de anlatılan peygamber kıssalarının birincisi, şüphesiz, ilk peygamber ve ilk insan olan Âdem (A.S)’ın kıssasıdır. Âdem (A.S) beşeriyetin atasıdır, bütün insanlık onun soyundan türemiştir. Dolayısıyla ona, Ebu’l-beşer /İnsanlığın atası künyesi verilmiştir. Bir unvanı da, peygamberlerin insanlar arasından seçilmiş olduklarını ifade eden Safiyullah’tır.

Allahû Teâlâ, insanı,  kâinatın en üstün varlığı olarak, kendi katında yaratmıştır. Kur'an-ı Kerim'inde buyuruyor ki;

38/SÂD-71: İz kâle rabbuke lil melâiketi innî hâlikun beşeren min tîn(tînin).      

Rabbin meleklere: "Muhakkak ki Ben, tînden (nemli topraktan, balçıktan) bir insan yaratacağım." demişti. 

32/SECDE-7: Ellezî ahsene kulle şey’in halakahu ve bedee halkal insâni min tîn(tînin).   Ki O, herşeyin yaratılışını en güzel yapan ve insanı yaratmaya, ilk defa tînden (nemli topraktan) başlayandır. 

15/HİCR-26: Ve le kad halaknel insâne min salsâlin min hamein mesnûn(mesnûnin). Andolsun ki; Biz insanı, “hamein mesnûn olan salsalinden” (standart insan şekli verilmiş ve organik dönüşüme uğramış salsalinden) yarattık. 

            Görülüyor ki insan “indi ilâhi”de, tiyn veya salsalin adı verilen bir balçıktan yaratılmıştır. Önce Allahû Teâlâ ona şekil verdi, sonra o'nu insan olarak dizayn etti. Bütün uzuvlarıyla dizayn edilen insan, kendisine nefs ve ruh verilerek,  yeryüzünün halifesi olarak canlandırıldı.

Allah, Âdem (A.S)'a esma-ül hüsna'yı öğretmiş fakat meleklere öğretmemiştir. Ademoğulları, Allah'ın evliyası, Allah'ın dostu olmakla kâinatın en büyük şerefine sahip olanlardır. Bu dostluk, Allah'ın her türlü standardında vardır. Hz. Âdem, Allah'ın isimlerinin arkasında yatan sırlardan, Allah'ın izin verdiği kadarını meleklere açıklıyor. Melekler, esmaların sırlarını ve kendilerinin bilmediği şeyleri Hz. Âdem'in bildiğini anlamışlardır.

2/BAKARA-30: Ve iz kâle rabbuke lil melâiketi innî câilun fîl ardı halîfeh(halîfeten), kâlû e tec’alu fîhâ men yufsidu fîhâ ve yesfikud dimâ(dimâe), ve nahnu nusebbihu bi hamdike ve nukaddisu lek(leke), kâle innî a’lemu mâ lâ tâ’lemûn(tâ’lemûne).

Ve Rabbin meleklere: “Muhakkak ki Ben yeryüzünde bir halife kılacağım.” demişti. (Melekler de): “Orada fesat çıkaracak ve kan dökecek birisini mi yaratacaksın? Biz Seni, hamd ile tesbih ve seni takdis ediyoruz.” dediler. (Rabbin de): “Muhakkak ki ben, sizin bilmediklerinizi bilirim.” buyurdu.

2/BAKARA-31: Ve alleme âdemel esmâe kullehâ summe aradahum alel melâiketi fe kâle enbiûnî bi esmâi hâulâi in kuntum sadikîn(sadikîne).

Ve (Allah), Âdem’e, (Allah’ın) isimlerinin hepsini (bu isimlerdeki hikmetleri) öğretti. Sonra onları meleklere arz ederek dedi ki: “Haydi sadıklardan iseniz bunları isimleri ile bana haber verin (söyleyin).”

2/BAKARA-32: Kâlû subhâneke lâ ilme lenâ illâ mâ allemtenâ inneke entel alîmul hakîm(hakîmu).
(Melekler): “Seni tenzih ederiz.” dediler. “Senin bize öğrettiğinden başka (hiç) bir ilmimiz yoktur. Muhakkak ki Sen, Alîm’sin (en iyi bilensin), Hakîm’sin (hikmet sahibisin).”

2/BAKARA-33: Kâle yâ âdemu enbi’hum bi esmâihim, fe lemmâ enbeehum bi esmâihim, kâle e lem ekul lekum innî a’lemu gaybes semâvâti vel ardı ve a’lemu mâ tubdûne ve mâ kuntum tektumûn(tektumûne).

(Allah): “Ey Âdem! Bunları onlara, isimleriyle haber ver (bildir).” dedi. Âdem onları isimleriyle onlara bildirdiği zaman (Allah, meleklere): “Ben size demedim mi, muhakkak ki Ben, göklerin ve yerin bilinmeyenlerini bilirim.Ve sizin açıkladığınız ve (içinizde) gizlemiş olduğunuz şeyleri de bilirim ?” dedi.

 Ve bütün meleklere ve cinlere Âdem (A.S)'a secde etmesi emredildi.

15/HİCR-29: Fe izâ sevveytuhu ve nefahtu fîhi min rûhî fekaû lehu sâcidîn(sâcidîne).       Artık onu dizayn edip, içine ruhumdan üflediğim zaman, hemen ona secde ederek yere kapanın!

            Allahû Tealâ, insanlara, kendi ruhundan üfürüyor. Bu ruh, Allah’a aittir. Her ne kadar biz insanlar: “Bizim ruhumuz” desek de realite odur ki; söz konusu olan Allah’ın ruhudur. Allahû Tealâ ruhunu geri istiyor. Onu Allah’a iade etmek zorundayız.

32/SECDE-9: Summe sevvâhu ve nefeha fîhi min rûhihî ve ceale lekumus sem’a vel ebsâre vel ef’ideh(efidete), kalîlen mâ teşkurûn(teşkurûne).    

Sonra (Allah), onu dizayn etti ve onun içine (vechin, fizik vücudun içine) ruhundan üfürdü ve sizler için sem’î (işitme hassası), basar (görme hassası) ve fuad (idrak etme hassası) kıldı. Ne kadar az şükrediyorsunuz.

            Âyet-i kerimelerde açıklandığı gibi Rabbimiz yaratış zincirinin son halkasında ve kendi katında en çok sevdiği mahlûku olan insanı yaratmıştır. Her şey insan için yaratılmıştır. Bütün gökler bütün yerler her şey insanın emrine verilmiş, hasredilmiş. Her şeyden önce, bütün mahlûkattan önce insan geliyor ki; bütün gökler, yerler insan için yaratılmış. Allahû Tealâ eğer başka bir mahlûkunu insandan daha fazla sevseydi, daha önde tutsaydı o zaman diyecekti ki: “Ey insan! Seni şu mahlûkum için yarattım.” Ama öyle demiyor. Bütün gökleri, bütün yerleri ve bütün göklerde ve yerde olanları insan için yarattığını söylüyor Allahû Tealâ.

            Nitekim Rabbimiz daha evvel yarattığı Cin ve Meleklere Âdem'e secde edin diye emir buyuruyor. Allahû Tealâ, Âdem (A.S)’a verdiği ruh sebebiyle Âdem (A.S)’a secde edilmesini emrediyor. Âdem (A.S)’da Allah’ın ruhu var. O ruh, onu diğer bütün meleklerden, cinlerden, şeytanlardan üstün kılar. Onun için Allahû Tealâ, Âdem (A.S)’a secde edilmesini emretmiştir. Aslında insan, Allah’ın ruhunu kendisinde taşıdığı için Allah’ın kâinattaki temsilcisidir. Öyleyse secde olayı, Âdem (A.S)’ın Allah’ın ondan evvel yarattığı bütün mahlûkata üstün olduğunu gösteren kesin bir belgedir.

            İnsan, Allah’tan bir emaneti, “ruh” adı verilen bir emaneti mutlaka beraberimizde taşıyan varlıklarız. Onun için Allah’ı, kâinatı temsil etmeye en ehil olan insanoğludur. Çünkü Allahû Tealâ bu şerefi, Allah’ın ruhunu taşıma şerefini başka hiçbir mahlûkuna vermemiştir. Sadece insan Allah’tan bir emaneti üstlenmiştir. Ne meleklerde, ne cinlerde,  ne de hayvanlarda ve bitkilerde, hiçbir canlı mahlûkta, insandan başka hiçbir canlı mahlûkta, ruh mevcut değildir.